Een 'Baronite' pijp van Goedewaagen met het portret van Georges Clemenceau voor de export naar Frankrijk is vermoedelijk kort na de dood van deze belangrijke Franse politicus gemaakt. Baronite pijpen waren dubbelwandige, in een gipsen mal gegoten, pijpen van Goedewaagen. Het patent (nr. 12201) voor de Baronite pijpen werd in 1920 aangevraagd. De dubbelwandige pijpen waren zeer goed vorm te geven als figurale pijp, beter dan de enkelwandige gegoten pijpen. Er zijn door Goedewaagen slechts zeven verschillende dubbelwandige figurale pijpen gemaakt.  

Georges Clemenceau (1841-1929) was vooral bekend als premier van Frankrijk, die dat land op een krachtige wijze door de laatste jaren van de Eerste Wereldoorlog leidde en bij de vredesonderhandelingen, die eindigden in het Verdrag van Versailles, een goed resultaat wist te behalen. Hij was staatsman, arts en journalist. 

Toen in augustus 1870 de Frans-Duitse oorlog uitbrak, vestigde hij zich in Parijs, waar hij zich aansloot bij republikeinse geestgenoten. Na de afzetting van Napoleon III, na de voor Frankrijk desastreus verlopen slag van Sedan, werd in Parijs de Commune van Parijs opgericht. Clemenceau probeerde te bemiddelen tussen de regering in Versailles en de Commune. Dit kwam hem op wantrouwen van beide kanten te staan. Na 1871 werd hij gemeenteraadslid en later voorzitter van de gemeenteraad in Parijs. In 1875 werd hij gekozen als lid van de nieuwe Kamer van Afgevaardigden, dat hij tot 1893 bleef. Hij was een radicale Republikein. Na een periode van oppositie vanuit de zijlijn kreeg hij op 64-jarige leeftijd zijn eerste ministerspost. Hij werd toen minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet van Ferdinand Sarrien. 

In 1906 vormde hij het eerste kabinet Clemenceau. Dit was de meest progressieve regering die Frankrijk tot dan toe onder de Derde Republiek gekend had. In 1909 viel de regering van Clemenceau. Clemenceau bleef daarna jaren buiten de regering. 

In de eerste jaren van de Eerste Wereldoorlog riep Clemenceau op tot nationale eenheid en patriotisme. Op 16 november 1917 benoemde president Poincaré hem tot premier. Op 11 november 1918 werd de wapenstilstand getekend en was het Clemenceau die het nieuws in de Franse Kamer bekendmaakte. Hij werd als een held gevierd en kreeg de bijnaam Père la Victoire ("Vader Overwinning"). Toen hij in 1920 een gooi deed naar het ambt van President mislukte dat. Hij trok zich daarna terug uit de politiek. 

Deze maand een portretpijp van Robbert Burns uit de periode 1930-1955, gemaakt bij John Pollock & Co in Manchester. 

Robbert Burns was de bekendste Schotse dichter en schrijver van liederen die hij in zijn moedertaal, het Schots, geschreven heeft. Iedereen kent zijn gedicht ‘Auld Lang Syne’. Burns die leefde van 1759-1796 begon met het schrijven van gedichten in 1783. Hij werd geboren in een arme boeren familie, maar kreeg wel een goede opleiding. Zijn eerste bundel werd in 1786 onder de naam ‘Poems, Chiefly in the Scottish Dialect’ uitgegeven. Hij werd vooral beroemd in Schotland en ter ere van zijn nagedachtenis wordt op zijn verjaardag, die nog jaarlijks door Schotten over de hele wereld gevierd wordt (Burns Supper), traditioneel een haggis (hét traditionele Schotse gerecht: schapenorganen gemengd met wat andere ingrediënten en dan gekookt in een schapenmaag) geserveerd, die ceremonieel onder begeleiding van doedelzakmuziek naar de tafel wordt gebracht.  Burns werd van zijn poëzie niet rijk en moest zelfs terugkeren naar de boerderij van zijn ouders. 

Edward Pollock begon in 1879 een pijpenmakerij in Manchester. Dit werd één van de drie grote pijpenmakerijen in Manchester met enorme exporten naar Amerika. Het bedrijf bleef drie generaties lang pijpen produceren. In 1990 sloot Edwards kleizoon het bedrijf. De hier afgebeelde pijp stamt uit de periode tussen 1930 en 1955, toen het bedrijf van Pollock al lang over haar hoogtepunt heen was. De kwaliteit van de afwerking is vrij slecht. Ook de gebruikte klei is grof van samenstelling. Vaak werden deze pijpen gelakt, zodat de slechte kwaliteit niet opviel. 

Deze keer een zwaar doorgerookte pijp van de Zenith, Firma P. J. van der Want Azn. uit Gouda. Het is een in een gipsen mal gegoten pijp die geglazuurd is. Voordat deze pijp geglazuurd werd is de pijp met de hand beschilderd. De Zenith heeft heel weinig handbeschilderde pijpen gemaakt. De enige andere pijpen van de Zenith, die gegoten en handbeschilderd zijn, zijn zover bekend, twee souvenirpijpen van Marken. 

Het hier afgebeelde pijpje is een souvenirpijpje van Hoek van Holland. Als tekst op de pijp staat daarom ook 'Souvenir Hoek van Holland' geschreven. Opvallend is dat aan de zijkanten van de voorstelling groene driehoeken geschilderd zijn. Dit is een Art Deco versiering en hiermee is de pijp te dateren in de periode rond 1920. De Zenith begon pas met de productie van handbeschilderde gegoten pijpen in 1917. Op de pijp is een huis afgebeeld, dat niet specifiek overeenkomt met een bekend bouwwerk in Hoek van Holland. De steel is met een metalen busje verbonden met de kop met daarop de naam van de fabriek:  ‘Zenith’. De kop van het pijpje is slechts 2,7 cm hoog en het was vermoedelijk een shagpijpje. 

De eerste pijp van de maand is een uitzonderlijk pijpje uit het Westerwald bij Koblenz. Het Westerwald was vanaf de 16e eeuw het belangrijkste ceramische centrum van Duitsland. Iedereen kent de blauw-grijze potten, die in Nederland werden aangeduid als Keuls aardewerk. Deze naam is ontstaan omdat de schepen die uit de richting van Koblenz kwamen, in Keulen ‘last moesten breken’. Dat betekende dat deze schepen hun lading verplicht over moesten laden op een ander schip en belasting moesten betalen. Een goede inkomstenbron voor Keulen.

Naast gebruikskeramiek zijn in het Westerwald ook eeuwenlang pijpen gemaakt van klei. De kleivoorkomens van witbakkende klei waren ook van belang voor de Nederlandse pijpenmakers, die daar veel klei vandaan haalden.

Het hier afgebeelde pijpje is een klein sigarenpijpje met een houten steel. Om de steel en de kop van het pijpje zit een rood touwtje om ervoor te zorgen dat steel en kop bijeengehouden werden. Het touwtje eindigt in en een kwastje voor de versiering. 

De pijpenkop is gemaakt van ongesinterde klei, het zogenaamde ‘Steingut’ en is oxiderend gebrand. Dat betekent dat de temperatuur tijdens het bakken niet hoger kwam dan 1050 tot maximaal 1240 graden en dat door deze relatief lage temperatuur en door de samenstelling van de klei, de kleideeltjes niet met elkaar versmolten. Hierdoor bleef de scherf poreus. Dit in tegenstelling met het ‘Steinzeug’ waar de kleideeltjes door de hogere temperatuur wel aan elkaar smolten. De kop van het pijpje is polychroom beschilderd en geglazuurd met een loodvrij alkali-boor-silicaatglazuur en behoort, vanwege de gebruikte kleuren tot het zogenaamde ‘Elfenbein Steingut’.

Pijpen van Steingut en Steinzeug komen beide voor, maar zijn zeer weinig gemaakt vanwege de slechte rookeigenschappen.

De versiering van de pijpenkop past in de periode van het Historismus, een stroming aan het eind van de 19e eeuw waarbij teruggegrepen werd op vroegere kunststromingen. In dit geval de Renaissance. De datering is rond 1900. Op de kop staan een man met een sigaartje in zijn mond en een vrouw afgebeeld. Beide in een ovaal. Het pijpje heeft een hoogte van slechts 3,8 cm en een doorsnede van 1,5 cm.